Petrarka Francesco
(20 lipca 1304, Arezzo, Włochy – 19 lipca 1374, Arquà Petrarca, Włochy)
Włoski poeta.
Pierwszy człowiek epoki nowożytnej, wyprzedził swoją epokę.
Włoski humanista, duchowny, dyplomata papieski, czynny uczestnik ówczesnego życia politycznego, uczony, miłośnik kultury starożytnej.
Absolwent Uniwersytetu Bolońskiego (1320–1323) oraz Uniwersytetu w Montpellier (1316–1320).
Większość utworów pisał po łacinie i za tę twórczość został uwieńczony na Kapitolu laurem.
Jednak nieśmiertelność zapewniły mu poezje pisane w języku włoskim, szczególnie poemat “Triumfy” – przedstawiający uroczyste pochody Miłości, Czystości, Czasu, Śmierci, Wieczności i Sławy oraz cykl wierszy “Sonety do Laury” (którą widział zaledwie kilka razy w życiu i nie zamienił z nią ani jednego słowa, a zmarła ona w 1348 roku podczas ogromnej zarazy dżumy).
Twórca poetyckiego języka miłosnego epoki odrodzenia.
Zainspirował Jana Kochanowskiego do tworzenia erotyków, wyrażających wzniosłą miłość i analizę skomplikowanych stanów wewnętrznych kochanka.
Odkrył dla literatury piękno gór, pisał owadach i zaletach samotności humanisty, stworzył duchową autobiografię „Secretum meum”.
W 1341 roku otrzymał wieniec laurowy na rzymskim Kapitolu.