- Pieśń zn 1798 roku.
- Składa się z 4 czterowersowych strof.
- Tematem wiersza jest miłość do Stwórcy, Boga.
- Podmiotem lirycznym jest osoba pobożna, która dzień rozpoczyna od modlitwy.
- Stanowi rodzaj osobistego wyznania.
- Bóg dla tej osoby jest wielki, wspaniałomyślny, a nazywa go też swoim.
- Z tym lirycznym wyznaniem współgra także natura, wdzięczna za stworzenie.
- Wiersz ma podniosły uroczysty nastrój.
- Pieśń napisana jest prostym językiem, ale oddaje ogromną uczuciowość religijną.
- Poeta zastosował środki artystyczne: epitety (np. „ranne zorze”), powtórzenia (np. „Tobie ziemia, Tobie morze”), pytania retoryczne (np. „A czemuż by Cię nie chwalił?”), apostrofy (np. „Byśmy Cię, Boże, chwalili!”), wykrzyknienia (np. „Boże wielki!”).
- Pieśń zyskała oprawę muzyczną, jest śpiewana w kościele.
- Funkcjonuje także pod tytułami: „Kiedy ranne wstają zorze”, „Pieśń poranna”, „Pieśń nieśmiertelna”, „Modlitwa poranna”.
Kiedy ranne wstają zorze,
Tobie ziemia, Tobie morze,
Tobie śpiewa żywioł wszelki,
Bądź pochwalon, Boże wielki!
A człowiek, który bez miary
Obsypany Twemi dary,
Coś go stworzył i ocalił,
A czemuż by Cię nie chwalił?
Ledwie oczy przetrzeć zdołam,
Wnet do mego Pana wołam.
Do mego Boga na niebie,
I szukam go koło siebie.
Wielu snem śmierci upadli,
Co się wczora spać pokładli:
My się jeszcze obudzili,
Byśmy Cię, Boże, chwalili!