Język polski należy do grupy języków słowiańskich, które są do siebie podobne pod wieloma względami, miedzy innymi zasobem słownictwa czy budowa gramatyczną. Da się to zaobserwować porównując wyrazy i formy gramatyczne z różnych języków:
Porównanie poświadcza pokrewieństwo między nimi, co pozwala stwierdzić, że mają wspólnego przodka, którym jest język prasłowiański.
W połowie pierwszego tysiąclecia różne czynniki (wędrówki ludów, wojny, stosunki polityczne) wpłynęły na rozluźnienie wzajemnych kontaktów pomiędzy grupami plemiennymi Słowian. Doszło do rozpadu na grupy:
- zachodniosłowiańską,
- wschodniosłowiańską,
- południowosłowiańską.
W wyniku dalszego rozwoju wyodrębniły się następujące języki słowiańskie:
*** w grupie zachodniosłowiańskiej:
- polski,
- czeski,
- słowacki,
- górnołużycki,
- dolnołużycki,
*** w grupie wschodniosłowiańskiej:
- rosyjski,
- ukraiński,
- białoruski,
*** w grupie południowosłowiańskiej:
- serbsko-chorwacki,
- słoweński,
- bułgarski,
- macedoński.
Pewne, jednak mniejsze podobieństwo można dostrzec między wieloma językami narodów Europy i Azji, co świadczy o dawnej wspólnocie językowej krajów Europy i Azji. Języki do niej należące nazywane są indoeuropejskimi, a język, z którego się wywodzą – językiem praindoeuropejskim. Wspólnota indoeuropejska zaczęła się rozpadać na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. Obecnie do grupy indoeuropejskiej zalicza się większość języków Europy (prócz języka węgierskiego, fińskiego, estońskiego, baskijskiego) oraz niektóre języki Azji (np. języki indyjskie i irańskie).