- Tadeusz Różewicz jest przedstawicielem tego samego pokolenia, co twórcy wojenni.
- Warsztat poetycki Różewicza jest jednak zupełnie inny niż warszawskich poetów konspiracyjnych, ich wiersze cechowała wizyjność i piętrowe obrazy, u Różewicza jest oszczędność słowa posunięta do ostatecznych granic.
- Jeśli o nich można powiedzieć, że szukali wyrazu dla spełniającej się apokalipsy to Różewicz jest poetą po katastrofie, który dostrzega i wyraża jej nieodwracalne skutki.
- Dokonuje on swego rodzaju samookaleczenia sztuki, jego poezja staje się „antypoezją”
- Operuje faktami, przedstawia zdarzenia pozornie banalne i wydobywa z nich dramatyzm, rażącą niesprawiedliwość losu człowieka, a nawet bezsens.
- Wiersze z dwóch pierwszych tomów, które silnie wpłynęły na polską poezję powojenną to krzyk rozpaczy z powodu nieuleczalnej rany, jaką wojna zadała człowieczeństwu.
- Po 1956 roku koncepcją Różewicza zuniwersalizowała się i nie jest bezpośrednią odpowiedzią na wstrząs wojenny.
- Zaczęły powstawać także opowiadania i dramaty.
- Różewicz przedstawia w nich pustkę współczesnej kultury masowej i człowieka pozbawionego świętości.
- Wersyfikacja Różewicza bardzo często opiera się na zasadzie podporzadkowania kształtu graficznego treści utworu.
- Poszczególne zdania podzielone są na wersy, a każdy wers tworzy całostkę znaczącą.
- Szczególnie podkreślone są zawsze wyrazy znajdujące się na końcu wersu (klauzura), które niegdyś były rymowane.
- Różewicz całkowicie rezygnuje z rymu, ogranicza te z użycie znaków interpunkcyjnych, w większości są one zbędne, bo wypowiedź jest gęsto podzielona na wersy i ten sposób segmentacji silniej przemawia do czytelnika niż kropki czy przecinki.
- Nawet jeden wyraz może tworzyć osobny wers, jeśli oczywiście niesie znaczenie, które jest istotne i musi zostać podkreślone.
- Wiersz opiera się na naturalnym rytmie wypowiedzi, wiadomo że początek to intonacja wznosząca się (antykadencja), druga część ma charakter opadający (kadencja).
- Świadome zakłócenie tego rytmu powoduje, że Różewicz powoli ujawnia swoją treść.