Poezja XX wieku to wiersze antyromantyczne, powściągliwe w formie, poruszające tematykę zaczerpniętą z życia codziennego. Choć przez wielu uważane za trudne i elitarne, przez znawców zostały uznane za wybitne dzieła sztuki, które w mistrzowski sposób łączą wnikliwą obserwację z kunsztem środków wyrazu.
Twórcy zerwali z tematyką starych baśni i legend, odrzucając tym samym wyszukaną formę utworów. Twórczość poetycka minionego wieku została jednak w znacznym stopniu ukształtowana przez poetów romantycznych, spośród których wymienić można: Thomasa Percy,m Mary Shelley, Johna Keatsa, których język język był wzniosły i emocjonalny.
Ich język poddawano krytyce, ale wśród wielu zyskał też popularność. Wybitni pisarze nadawali swojej poezji rys indywidualny, tworząc poezję niejako „dekoracyjną”. Inni (jeszcze w połowie XX wieku) przestali wykorzystywać przydługie poematy, pełne figur stylistycznych, tworząc wiersze wyraziste w treści, obrazowaniu i stylistyce.
Współcześni twórcy zwrócili się ku prostym środkom wyrazu, nierzadko czerpanym z mowy potocznej, co umożliwiało proste wypowiadanie się.