- Odpowiednikiem polskim jest „neoliteratura”.
- Wprowadził je Irwing Howe w 1959 roku, w odniesieniu do nowych form prozy amerykańskiej zwanej literaturą „wyczerpania”.
- Proza ta nie proponuje nowych treści, parodiując samą siebie.
- Jej twórcy uważają , że wszystko już w literaturze zostało powiedziane.
- Czołowym krytykiem i propagatorem postmodernizmu był krytyk J. Hassan.
- Do najciekawszych przedstawicieli nurtu należą:
- John Simmons Barth (1930),
- Thomas Pynchon (1937),
- Thomas Louis Berger (1924-2014),
- Donald Barthelme (1931).
- Postmodernizm znalazł odbicie w literaturze polskiej po 1989 roku.
- W Polsce trudno jednak mówić o „prawdziwym” postmodernizmie, skoro nurt ten jest wytworem społeczeństwa konsumpcyjnego, w którym sąsiaduje ze sobą wiele kultur i panuje dostatek, a nawet przesyt konsumpcyjny.
- Postmodernizm traktowany więc bywa jako moda, pojawiają się pojedyncze, powierzchowne nawiązania.
- Budzi on też niepokój i bywa ostro krytykowany jako nurt destrukcyjny, szerzący lekceważenie dla tradycji i wartości.