- Utwór z gatunku liryki refleksyjnej.
- Wiersz ciągły, 16 wersów bez rymów.
- Napisany prostym, zrozumiałym językiem.
- Mnóstwo w nim zadumy i przemyśleń osobistych.
- Opatrzony mottem cytatem J. Twardowskiego „Spieszmy sie kochać ludzi”.
- Stanowi jakby odwołanie do utworu księdza Twardowskiego.
- Jego tematem są stosunki międzyludzkie.
Nikogo nie zdążyłam kochać
choć tak bardzo chciałam
jakbym miała kochać tylko puste miejsca
zwisające rękawy bez objęcia ramion
opuszczony przez głowę beret
fotel który powinien także wstać i wyjść z pokoju
książki już nie dotykane
grzebień z pozostawionym srebrnym włosem
łóżeczka z których niemowlęta wyrosły i poszły
szuflady niepotrzebnych rzeczy
fajkę z ustnikiem pogryzionym
buty zachowujące kształt stopy
co odeszła boso
słuchawkę telefonu gdzie ogłuchły głosy
tak się śpieszyłam kochać
i oczywiście nie zdążyłam