Aleksander (Siergiejewicz) Puszkin
(6 czerwca 1799, Moskwa – 10 lutego 1837, Petersburg)
Pisarz i poeta rosyjski, przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego, klasyk literatury rosyjskiej, reformator rosyjskiego języka literackiego, lekceważył twórców, którzy „nie mieli żadnego celu, żadnego dążenia”. Uważany za najwybitniejszego poetę rosyjskiego.
Ukończył elitarne liceum w Carskim Siole. Już w trakcie nauki powstawały jego pierwsze utwory, m.in.: elegie, ody, satyry, w których wyrażał pragnienie wolności, za co został zesłany na Kaukaz.
Puszkin jest ważną postacią w historii Polski, kontakty z Puszkinem i wzajemne związki widoczne są miedzy Mickiewiczem i Puszkinem, autorem poematu „Eugeniusza Oniegina” (1824-1832), dramatu „Borys Godunow” (1825) oraz liryków.
Początkowo demokrata, później zwolennik rosyjskiego, wielkomocarstwowego nacjonalizmu.
Z Puszkina Mickiewicz przełożył m.in,. „Przypomnienie”, zaś Puszkin przetłumaczył „Trzech budrysów” i „Czaty”, próbował także przekładać „Konrada Wallenroda”.
Uwikłany w dworskie intrygi, uczestniczył w pojedynku, w obronie honoru żony, 2 dni po nim zmarł i został pochowany bez żadnego rozgłosu.
Najbardziej znane dzieła:
- „Wolność” (1817) – oda,
- „Borys Godunow” (1830) – dramat historyczny,
- „Eugeniusz Oniegin” (1833) – powieść poetycka,
- „Dama pikowa” (1835) – powieść obyczajowa,
- „Córka kapitana” (1836) – powieść historyczna,
- „Jeździec miedziany” (1837) – poemat historyczny.