Twórcy tego okresu ulegli europejskiemu romantyzmowi, który nad wszystko przekładał uczucie i indywidualizm.
Gardzili prawdami rozumu i pragnieniem stabilizacji, dlatego z tęsknotą wracali do starych, niespokojnych czasów (np. do wydarzeń w powieści Waltera Scotta). Wprowadzali do swych dzieł „szalone sceny”, niezwykle popularne własnie w okresie romantyzmu. Cenili głownie wszystko co było tragiczne i ekstremalne.
Włosi nadal jednak kochali opery komiczne, sławę zyskali wówczas:
- Gaetan Domenico Maria Dionizetti (1797-1848), twórca oper romantycznych i komediowych, których skomponował około 70.
- Vicenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini (1801-1835), który także był płodnym twórcą, kompozytorem operowym szkoły neapolitańskiej.
Obaj byli mistrzami stylu „belcanto”, co oznacza „cudowny śpiew”, obaj kładli nacisk na wirtuozerię śpiewu.