Ironia romantyczna to rodzaj postawy wobec świata, wyrażająca się w przekonaniu, że artysta nie ma żadnych ograniczeń w twórczych działaniach.
W swoich dziełach twórca taki łączy powagę i kpinę, gmatwa wątki, obnaża umowność utworu, kwestionuje to co zostało napisane, prowadzi nieustannie grę literacką z czytelnikiem, a wszystko po to, by ujawnić powikłania i niejednoznaczność świata, a także rozdźwięk między ideałami a rzeczywistością.
Ironia romantyków opiera się na subiektywizmie.