1. Dostrzeganie problemów wsi.
Widoczne szczególnie w pierwszym okresie twórczości Kasprowicza. Zauważenie tego, iż na wsi nie żyje się łatwo. Chłopi mają problemy z zaspokajaniem najbardziej podstawowych swoich potrzeb: takich jak jedzenie okrycie, itp. Jeśli ktoś z nizin społecznych próbuje się wydostać, czeka go trudna droga, musi się uczyć pasając równocześnie, spotykają go szyderstwa ze strony ludzi, a kiedy dojdzie na szczyt, umiera na suchoty, Taki obraz życia na wsi przedstawia Kasprowicz w swoich wierszach. Jest to jedno z młodopolskich spojrzeń na wieś.
2. Chłopomania.
Drugie spojrzenie, dosyć powszechne w Młodej Polsce, to tzw. chłopomania, zafascynowanie się chłopami bez zrozumienia ich problemów. Cześć artystów młodopolskich chciała pojednać pana z chłopem. Chciała solidaryzować się z tą częścią społeczeństwa, która od czasów rabacji bardziej niż kiedykolwiek oddaliła się od narodu. Jednak było to bardzo powierzchowne. Samo chodzenie na boso po trawie przez poetów nie rozwiązuje problemu asymilacji. Świetnie ten wątek demaskuje Wyspiański w „Weselu”. Pokazuje, jak daleka jest chłopomania w swojej istocie od tego, czym być powinna i czym, w złudnym pojęciu niektórych współczesnych, była.
3. Wieś oazą spokoju.
Wieś postrzegana była również jako oaza spokoju, miejsce, do którego można uciec od zgiełku wielkomiejskiego. Nie zajmowano się wtedy jej problemami, chodziło jedynie o ukazanie, że może być ona miejscem, w którym da się odpocząć. Kasprowicz ostatnie lata swojego życia spędził na Harendzie w biednej chacie.
Problem ukazania wsi polskiej, bez względu na to, czy robi się to pokazując problemy, czy nie, stanowi dosyć ważny punk ciężkości w literaturze Młodej Polski. To, iż poezja ponownie zajmuje się prostym ludem, jest jak gdyby wspólnym mianownikiem z jednym z aspektów romantyzmu.
[TL]