„Słońce” Czesława Miłosza

• Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
• Składa się z trzech czterowersowych strof.
• Każdy wers  liczy 11 sylab.
• Występują rymy parzyste.
• Tematem jest świat i jego piękno.
• Podmiot liryczny porównuje słońce do artysty, a świat do poematu.
• Wspólnie tworzą to niecodzienne dzieło sztuki.
• Sposób tworzenia tej doskonałości zbliżony jest do dzieła Boga.
• Podmiot liryczny podkreśla znaczenie pokory, która pozwala dostrzec piękno świata.
• Człowiek powinien więc z pokorą spoglądać na dzieło Boga, bo sam nie jest zdolny do takiego działania.
• Występują porównania (np. „cała ziemia jest niby poemat”), przenośnie (np. „Tam znaj­dzie wszyst­ko, co­śmy po­rzu­ci­li: gwiaz­dy i róże, i zmierz­chy i świ­ty”), epitety (np. „”barwnej postaci”).

Bar­wy ze słoń­ca są. A ono nie ma
Żad­nej osobnej bar­wy, bo ma wszyst­kie.
I cała ziemia jest niby poemat,
A słoń­ce nad nią przedstawia artystę.

Kto chce malować świat w barwnej po­sta­ci,
Nie­chaj nie patrzy ni­g­dy pro­sto w słoń­ce.
Bo pa­mięć rze­czy, któ­re wi­dział, stra­ci,
Łzy tyl­ko w oczach zo­sta­ną pie­ką­ce.

Nie­chaj przyklęknie, twarz ku tra­wie schy­li
I pa­trzy w pro­mień od zie­mi od­bi­ty.
Tam znaj­dzie wszyst­ko, co­śmy po­rzu­ci­li:
Gwiaz­dy i róże, i zmierz­chy i świ­ty.