Antoni Słonimski
(pseudonim „Pro-rok”)
(15 listopada 1895, Warszawa – 4 lipca 1976, Warszawa)
Polski poeta żydowskiego pochodzenia, dramatopisarz, prozaik, felietonista, malarz.
Satyryk, autor tekstów kabaretowych.
Wczesna twórczość zbliżała go do kręgu parnasistów, którzy niezwykłą wagę przywiązywali do formy artystycznej dzieła.
Późniejsze teksty przyniosły głównie treści ideowe i społeczne.
Poeta choć solidaryzował się z ruchami demokratycznymi i socjalistycznymi, jednak niechętny był masowym manifestacjom i ruchom rewolucyjnym.
Współpracował z:
- tygodnikiem satyrycznym „Sowizdrzał” (1913-1919),
- miesięcznikiem „Pro arte” (1919).
- z pismem „Skamander” (1920-1928, 1935-1939),
- „Zdrojem” (1919),
- „Kurierem Polskim” (1920-1923),
- „Wiadomościami Literackimi” (1924-1939)
Współzakładał kabaret Pikador (1918) oraz grupę Skamander (1919), pisał teksty kabaretowe, kalambury, parodie dla
- „Czarnego Kota”,
- „Qui pro quo”,
- „Stańczyka”,
- „Perskiego Oka”,
- „Bandy”,
- „Cyrulika Warszawskiego”,
- „Ali Baby”,
W jego twórczości pojawiają się tendencje indywidualistyczne, daje się zauważyć sceptycyzm w stosunku do wszelkich “masowych” idei i przemian.
Po wybuchu wojny poeta wyjechał do Francji, a następnie osiadł w Anglii.
Tam został opublikowany słynny wiersz “Alarm”(1940) .
Na twórczość Słonimskiego wielki wpływ mieli Bernard Shaw i H.G. Wells, z którymi zetknął się za granicą.
W swoich wierszach, utrzymanych w klasycystycznej formie, nawiązywał do tradycji romantycznej, bliska mu była postawa poety moralisty (nauczyciela.
W 1951 roku powrócił do kraju.