Audycja radiowa mająca strukturę utworu fabularnego, którym może być istniejący już tekst literacki, odpowiednio przystosowany do potrzeb audycji radiowej, bądź utwór specjalnie w tym celu napisany.
Trzy podstawowe zasady, którymi powinni kierować się twórcy radiowi, aby pobudzić wyobraźnię słuchaczy.
- słuchowisko winno być zrealizowane w sposób pozwalający odbiorcy widzieć obraz sytuacji, bez potrzeby dodatkowego słownego komentarza ze strony spikera w radiowym studiu. Odgłos ulicy, rzeki, akustyka zamkniętej przestrzeni, a także elementy dialogu mają sugerować miejsce akcji,
- odpowiednie natężenie i tembr głosu aktorów, dobór muzyki oraz efektów dźwiękowych powinny wywoływać zamierzone emocje u odbiorców. Nie trzeba krzyczeć do mikrofonu, by wyrazić rozpacz, zdenerwowanie czy podniecenie. Podobny efekt daje nerwowy szept na pierwszym planie, a niejednokrotnie cicha, zamierzona pauza bardziej drąży ucho słuchacza niż nagromadzenie hałasu,
- ważna jest konstrukcja dramatu i logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy kolejnych scen. Opowieść odtwarzana jest tylko w wyobraźni odbiorcy, zatem nie można wprawiać go w poczucie zagubienia. Musi on wiedzieć, gdzie rozgrywa się akcja i jakie są motywacje bohaterów. Dwie ostatnie zasady dotyczą poniekąd także filmu i teatru. Tam jednak publiczność widzi, tutaj tylko słyszy.