- Tematem jest miłość jako wartość najważniejsza dla człowieka.
- Utwór zbudowany z dwóch części.
- I – siedmiowersowa ma charakter opisowy.
- Przedstawia różne stany i przejawy miłości.
- Każdy w zasadzie wers jest dopowiadaną sekwencją do myśli wcześniejszej.
- Wydaje się, że podmiot liryczny służy radą, jak budować prawdziwe uczucie.
- Przedstawia rodzaj poradnika.
- Mnóstwo tu metafor, odwołujących sie do rozmaitych skojarzeń.
- II część, składającą się z 5 wersów jest refleksyjna i stworzona w zupełnie odmiennej konwencji.
- Odnajdzie tu czytelnik silne odwołanie do stylu biblijnego i ewangelicznego obrazu miłości.
- Taki typ uczucia zbliża człowieka do Boga.
- Tak więc miłość ma ogromną moc i „tworzy” niejako każdego człowieka.
Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozkładać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego, puszczać ją w głąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią – W górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje,
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.
Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.