Edward Stachura
(18 sierpnia 1937, Charvieu-Chavagneux, Francja – 24 lipca 1979, Warszawa)
Urodził się jako Jerzy Edward, a w merostwie został zapisany jako Georges Edouard, zmienił tę kolejność imion w 1974 roku, przyjaciele nazywali go Sted.
Syn emigrantów, do Polski powrócił z rodziną z Francji w 1948 roku.
Poeta, prozaik, tłumacz poezji francuskiej, twórca audycji radiowych i scenariuszy, pieśniarz i wędrowiec, postrzegany jako wieczny tułacz.
Debiutował w 1957 roku.
Dla wielu młodych był legendą i idolem, choć sam nie utożsamiał się z żadnym pokoleniem literackim, jedynie przez krótki czas należał do tzw. Orientacji Poetyckiej Hybrydy.
Był wyjątkową indywidualnością, traktujący codzienne życie jak wakacje.
Kochał przyrodę , zyskał w niektórych kręgach z tego powodu miano św. Franciszka.
Po II wojnie światowej sięgnął po tematykę chłopską i kulturę ludową, ukazując nie tylko awans społeczny mieszkańców wsi, ich radosną wędrówkę do szkól i zakładów pracy, ale również potrzebę odzyskania utraconych wartości i więzi z rodzinnym środowiskiem i prawdą dnia codziennego.
Autor znanej powieści „Siekierezada albo zima leśnych ludzi”.
Stworzył postać samotnika, włóczęgi i buntownika, który w wędrówce szuka ucecki od cywilizacji.
Zmarł śmiercią samobójczą, ostatnim jego tekstem był pożegnalny poemat „List do pozostałych”.
Wybrana twórczość:
Poezje:
- „Dużo ognia” (1963),
- „Przystępuję do ciebie” (1968),
- „Kropka nad ypsylonem” (1975),
- „Wszystko jest poezja” (1975).
Powieści:
- „Cała jaskrawość” (1969),
- „Siekierezada albo Zima leśnych ludzi” (1971).
Opowiadania:
- „Jeden dzień” (1962),
- „Falując na wietrze” (1966),
- „Opowiadania” (1977),
- „Się” (1977).