- Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
- Składa się z 4 strof, ostatnia jest trzywersowa, wcześniejsze czterowersowe.
- Wiersz jest prośbą do świętego i przybiera formę modlitwy.
- Znajdziemy w nim pochwałę możliwości św. Antoniego, który wszystko potrafi znaleźć.
- Podmiot liryczny to człowiek zagubiony, niepewny, chcący odnaleźć sens życia.
- Nie wiadomo, co spowodowało ten stan, ale można przypuszczać, że dynamika współczesnego życia jest powodem zagubienia.
- Poeta wykorzystał środki artystyczne, np. epitety („brunatny samodział”, zguba moja”, maleńki Chrystus”).
Ty masz wysoko oczy,
Tam, gdzie śpiewa skowronek,
Więc widzisz, gdzie się toczy
Zagubiony pierścionek.
A że trzymasz na ręku
Maleńkiego Chrystusa
Dojrzysz, kto kona w lęku
I skąd czyha pokusa.
Twój brunatny samodział
Widzę: idziesz po niebie.
Popatrz, gdziem się zapodział,
Bo zgubiłem sam siebie.
„Niech się święci chwała Twoja,
Niech się znajdzie zguba moja”.
Amen!