Jan Izydor Sztaudynger
(28 kwietnia 1904, Kraków – 12 września 1970, Kraków)
Wybitny fraszkopisarz, poeta satyryk, teoretyk, znawca i propagator lalkarstwa, tłumacz.
Absolwent Prywatnych Polskich Kursów Gimnazjalnych na Morawach (wyjazd z rodziną ze względu na działania wojenne I wojny światowej) i w Krakowie, a także UJ (germanistyka, filologia polska) oraz Studium Pedagogicznego.
W 1927 roku zdobył tytuł doktora.
Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Zaleszczykach
Debiut w 1923 broku w praskim wydawnictwie „Divadelní listy”.
Działacz literackiej grupy „Helion” oraz wydawnictwa pod tym samym tytułem. Inni współpracownicy to: Jerzy Braun, Mieczysław Jastrun czy Jerzy Stempowski.
Pracował jako nauczyciel (Dębica, Męskie Seminarium Nauczycielskie w Bydgoszczy, Seminarium Nauczycielskie im. Ewarysta Estkowskiego w Poznaniu), wykładowca teorii teatru lalek w Państwowej Szkole Wydziałowej w Poznaniu.
Pierwszy wydany tomik poezji to „Dom mój” (1925).
Podczas okupacji aresztowany z rodziną, przebywał w obozie przejściowym, później przesiedlono ich do Malic (wieś niedaleko Sandomierza).
Po wojnie mieszkał w Szklarskiej Porębie, Łodzi, Zakopanem.
W 1944 roku zaczął pracę w Urzędzie Kultury i Sztuki w Lublinie.
Był kierownikiem Teatru Lalek „Biedronka” Robotniczego TPD Towarzystwa Przyjaciół Dziec.
Pracował jako referent literatury w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi, a także Centralnym Instytucie Kultury.
Najbardziej znany z humorystycznych fraszek, których napisał około pięciu tysięcy
Wydał m. in (wybrane tomiki):
- „Ballady poznańskie” (1930),
- „Ludzie” (1931),
- „Kantyczki śnieżne” (1934),
- „Strofy wrocławskie” (1947),
- „Krople liryczne” (1959),
- „Kasztanki” (1964).