- Towarzyszyła mu od początku zła reputacja.
- Za miejsce jego powstania uważało się domy publiczne praz marynarskie tawerny, gdzie zbierało się „szemrane towarzystwo”.
- za czasów np. królowej Wiktorii, propagującej surowe zasady etyczno-moralne, właściciele domów publicznych rozbudowywali swoje gmachy, by stworzyć lepsze warunki dla występujących w nich tancerek.
- Biedni londyńczycy uważali teatr rewiowy za doskonałą rozrywkę.
- Publiczność podczas takich spektakli włączała się do zabawy z aktorami (razem śpiewano, tańczono i bawiono się).
- Przedstawienia parodiowały głównie wydarzenia znane widzom (np. ceremonie ślubu, pogrzeby czy pompatyczne życie wyższych sfer społecznych).
- Parodiowano też ludzi związanych z władzą, a historie młodych ludzi, którzy wpadli w sidła kobiet lekkich obyczajów.
- Pojawiał się także (zapożyczony z melodramatów) temat rodziny w formie pastiszu (świadomego naśladowania stylu innego twórcy lub innej szkoły, epoki), a tematem przewodnim była bieda.
- Najwięcej teatrów rewiowych w Londynie w East Endzie, niedaleko portowych doków, w dzielnicy zamieszkałej głownie przez emigrantów i najuboższą ludność miejscową.
- Wiele rewii powstało w miastach przemysłowych (np. Manchesterze, Glasgow, Liverpoolu).
- Popularność zyskiwał teatr rewiowy dzięki szczególnej atmosferze, sprzyjającej wspólnej zabawie.
- Najbardziej znane gwiazdy rewii to: Marie Lloyd, Vesta Tilley, Eugene Stratton, George Robey.
- Publiczność uwielbiała piosenki rewiowe.
- Po I wojnie światowej teatr rewiowy przegrał w konkurencji z radiem, później zaś telewizją.