- Tetmajer i Kasprowicz byli niemal rówieśnikami, wkroczyli w świat literatury prawie w tym samym czasie,
- Postawy uczuciowości modernistycznej były wspólne obu poetom,
- Obaj dostrzegali kryzys wartości, przekonanie mo schyłku cywilizacji i kultury, co objawiało się buntem, negacją norm moralnych, bolesna świadomością, że historia dzieje się wbrew woli człowieka,
- Doświadczali bezradności, niemocy, rozpaczy,
- Z otchłani rozpaczy powstał pierwszy cykl hymnów i „Koniec wieku XIX”,
- Ta sama rozpacz kierowała autorów ku apoteozie przyrody tatrzańskiej.
- Tetmajer rozpoczął swą twórczość od razu doskonale wyczuwając nastroje całego pokolenia i własne, wyciągając z nich wnioski, oddając je w sposób artystycznie dojrzały,
- Kasprowicz rozpoczął wierszami o literaturze społecznej, bliższymi „mijającej” epoki i jej zainteresowaniom.
- Obaj szybko przejęli z kultury europejskiej parnasizm, symbolizm i impresjonizm,
- Wykorzystywali nowe środki artystycznego wyrazu, jak psychizacja krajobrazu, dążenie do doskonałości formalnej, nowe rozumienie języka poetyckiego, nastrojowość, walory muzyczno-brzmieniowe,
- W takim porównaniu poezja Kasprowicza wydaje się znacznie dojrzalsza, rozwija się impresjonizm, naturalizm, aktywizm,
- Tetmajer ugruntował w literaturze polskiej nowe tendencje europejskie, zarówno pod względem tematycznym (dekadentyzm i jego konsekwencje), jak i formalnym (symbolizm, impresjonizm).
- Erotyki Tetmajera, jego wiersze tatrzańskie stanowią szczytowe osiągnięcie polskiej poezji, tak jak stylizacje ludowe poety stawiają go w gronie prekursorów fascynacji folklorem Podhala,
- Poezja Kasprowicza wprowadza silnie rozwinięty pierwiastek intelektualny, stanowi zapis niepokojów poety, buntu a później zgody z Bogiem.
