- Stanowi wielką pochwałę Urszulki.
- Ukazuje jej niezwykłe zalety i pustk.ę, ktora zapanowała w domu po jej odejściu.
- Wiersz ma charakter rozmowy ze zmarła Urszulką.
- Stanowi przykad liryki bezpośredniej.
- Budową przypomina pierścień, tak samo się zaczyna i kończy.
- Poeta opowiada o ogromnej pustce, która pojawiła sie po stracie dziecka.
- Ta mała dziewczynka napełniała dom radością i dziecięcym szczebiotem.
- Rozpędzała wszelkie troski i kłopoty.
- Poeta powraca do tych niezwykłych chwil spędzanych kiedyś razem.
- Niestety, te wspomnienia „rozdrapują” niejako rany.
- Pusty dom i samotność to coś z czym strapiony ojciec nie może sobie poradzić.
- Nie ma bowiem żadnej nadziei na wypełnienie pustki po dziecku.
Środki artystyczne:
- apostrofa (np. „Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,/Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim”),
- eufemizm (np. „znikieniem” określenie śmierci)),
- epitety (np. ” wdzięcznie obłapiając”),
- zdrobnienia (np. maluczka”).
Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim.
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.
Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować,
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu,
Nie masz zabawki, nie masz rośmiać sie nikomu.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.