To kolejna historia pisana przez życie, która opowiada o młodej kobiecie, mieszkance Rwandy, która doświadczyła ogromnego cierpienia i zła, udało się jej uniknąć ludobójstwa, a wszystko dzięki miłości do dziecka i męża.
Skala okrucieństwa poraża, jest trudna do „ludzkiego ogarnięcia”, a cóż dopiero przeżycia. Traumatyczne doświadczenia bohaterki były tak głębokie, że starała się głównie zapomnieć o nich, bo tylko w ten sposób mogła dalej funkcjonować. Jak sama podkreślała ” jedynym sposobem na zachowanie zdolności chodzenia, oddychania i jedzenia było całkowite zapomnienie”. Nie potrafiła nawet o tym myśleć, a cóż dopiero mówić o tym co przeżyła.
Kolejny przykład literatury faktu.