Lope de Vega
Félix Lope de Vega y Carpio
(25 listopada 1562, Madryt, Hiszpania – 27 sierpnia 1635, Madryt, Hiszpania)
Niewątpliwie najpłodniejszy hiszpański dramatopisarz Złotego Wieku (baroku).
Doktor teologii, filozof napisał około 1800 sztuk teatralnych, ponadto wiele opowiadań, powieści i wierszy (prawdopodobnie 3000 sonetów, 3 powieści, 4 nowele, 9 epopei, 3 poematy dydaktyczne).
Przez sobie współczesnych uznawany był za geniusza. Miguel de Cervantes nazwał go „feniksem geniuszów” i „wybrykiem natury”.
W utworze „Nowa sztuka pisania dramatów” („El Arte Nuevo de Hacer Comedias”) przedstawił swój program, którego najważniejsze założenia to:
- zadowolić publiczność,
- zarobić pieniądze wystarczające na dostatnie życie,
- tak skonstruować fabułę, by utrzymywała widza w napięciu od początku do końca przedstawienia,
- zawrzeć w sztuce zarówno elementy tragiczne, komediowe i fantastyczne, w odpowiednich proporcjach.
Lope de Vega szukał tematów w historii i legendach, choć nie rezygnował z czasów, w których żył i tworzył. Wiele podróżował, spotykał się z ludźmi różnych stanów i zawodów, co często wykorzystywał w swoich utworach. W sposób mistrzowski budował intrygę swoich utworów i portrety bohaterów.
Wsławił się wprowadzeniem do teatru ludowych mądrości.
W jego sztukach często występuje Bóg, a także większość zmarłych królów i książąt Hiszpanii.
Uczestniczył w pojedynku, zranił swego przeciwnika i został skazany na wygnanie z Madrytu.
Był dwukrotnie żonaty, nie stronił też od cudzych żon (pojedynek).
U schyłku życia przyjął kapłańskie święcenia, czym zaskoczył wszystkich, usunął się też z życia publicznego.