- Postać mówiąca w wierszu to sam poeta, na co wskazują słowa „Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną, Byłem ja niegdyś, jak Zośka, dzieciną”.
- Zwraca się do Zosi, dziewczynki, która prosi go o wpis do pamiętnika, a on jej odpowiada „Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi”.
- Uzasadnia to słowami o ojczyźnie, do której panna niedługo wróci, a której się nie da słowami opisać.
- Mówi też o swojej emigracji, „daleko pojechałem w gości” i prosi ojczyzny „tamtych kwiatów woni”.
- Ojczyzna porównana została do nieba.
- Podmiot liryczny skarży się na swą samotność, opowiada o nostalgii za ojczyzną, podkreślając że nie może do niej wrócić.
- Wiersz składa się z 3 strof po 6 wersów, a każdy wers ma po 11 sylab.
- Występują rymy żeńskie, np. wróci/zanuci, wzmacniające plastyczny obraz ojczyzny.
- Zastosowane zostały:
- epitety (gwiazdy błękitne, srebrne fale),
- uosobienia (kwiatek powie wiersze),
- zdrobnienia (Zosia, kwiateczki, gwiazdeczka).