- Wiersz pochodzi z tomu „Sztuka stosowana” z 1956 roku.
- Jest przykładem liryki refleksyjnej.
- Napisany jest wierszem ciągłym, choć można go podzielić na 3 części (oddzielone pojedynczymi wersami).
- Jego tematem jet kontrast (opozycja) dwóch postaw – racjonalizmu i idealizmu.
- Stanowi nawiązanie do mitu o Dedalu i Ikarze, a także obrazu Pietera Bruegela.
- Bohaterowie potraktowani sa symbolicznie.
- Malarz na swym płótnie przedstawił codzienne życie prostych ludzi (oracza, pasterza, płynące statki), w rogu obrazu znalazł się tonący Ikar, którego upadku nikt wokół nie zauważa.
- W wierszu występuje podmiot zbiorowy.
- Podmiot liryczny zwraca uwagę, że postawa idealistyczna, jaką symbolizuje Ikar, jest szczególnie ceniona, a o kimś kto osiąga cel, zazwyczaj się nie pamięta (do celu przecież doleciał Dedal).
- Poeta jest zwolennikiem postawy racjonalizmu, prezentowanej przez Dedala, gdzie należy się kierować rozsądkiem, konsekwencją, praktycyzmem i rzetelną ocena warunków.
- Jest też polemika z postawą romantyczną.
- Utwór jest przykładem wiersza wolnego.
- Napisany jest prostym, zbliżonym do codziennego (potocznego) językiem.
Wciąż o Ikarach głoszą – choć doleciał Dedal,
jakby to nikłe pierze skrzydłom uronione,
chuda chłopięca noga zadarta do nieba
– znaczyła wszystko. Jakby na obronę
dano nam tyle męstwa, co je ćmy gromadzą
skwiercząc u lampy objawiają…
Jeśli
poznawszy miękkość wosku umiemy dopadać
wybranych brzegów – mijają nas w pieśni
Tak jak mijają chłopca albo mu się dziwią
że nie patrzy w Ikary…
Brueghel, co osiwiał
pojmując ludzi, oczy im odwracał
od podniebnych dramatów. Wiedział, że nie gapić
trzeba się nam w Ikary, nie upadkiem smucić
– choćby najwyższy…
A swoje ucapić.
Czy Dedal, by ratować Ikara, powrócił?