- Tekst z cyklu „Świat” („Poema naiwne”).
- Należy do liryki refleksyjnej.
- Ma charakter filozoficzny, prezentuje określoną postawę filozoficzną.
- Składa się z 2 zwrotek, po 6 wersów.
- Napisany jest jedenastozgłoskowcem.
- Tematem wiersza jest wiara.
- Podmiot liryczny nie ujawnia się, występuje jako myśliciel.
- Wiersz stanowi odpowiedź na pytanie egzystencjalne: W jaki sposób istnieje świat.
- Wg „ja lirycznego” podstawę istnienia stanowi konieczność.
- Uznanie jej zasadności to kwestia wiary.
- Podmiot liryczny wskazuje, że wszystko na swiecie ma swój sens, miejsce, uzasadnienie, jest więc konieczne.
- Kolejnym pytaniem jest sens wiary.
- Określa wiarę jako świadomość, że tylko tak urządzony świat ma sens i rację bytu.
- Wiara jest także uznaniem konieczności cierpienia.
- Cierpienie, zło, udręka jest cieniem szczęścia, dobra i radości.
- Człowiek także ma swój cień, bowiem posiada zróżnicowaną naturę, dobro miesza się ze złem.
- Brak cierpienia spowodowałby niemożność poznania szczęścia.
- W wierszu występują metafory używane w języku codziennym (kolokwialne) (np. „drzewo rzuca długie cienie”),.
- Język jest prosty, prawie niepoetycki, a sens utworu wcale nie jest łatwy do odczytania.
- Wiersz regularny, z rymami (wyjątek dwa pierwsze wersy każdej strofy), pozostałe tworzą rymy okalające.
Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są – bo są konieczne.
Choćby się oczy zamknęło, marzyło,
Na świecie będzie tylko to, co było,
A liść uniosą dalej wody rzeczne.
Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie,
I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię:
Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły.