Klęska powstania listopadowego w 1831 roku spowodowała konieczność opuszczenia Polski przez tysiące Polaków. Główną przyczyną była obawa przed represjami zaborców.
Fala uciekinierów ruszyła na zachód, osiedlając się w Europie Zachodniej, przede wszystkim we Francji, gdzie Paryż stał się głównym ośrodkiem emigracyjnym. Ze względu na wielkość nowych osiedleńców zjawisko zyskało nazwę Wielkiej Emigracji.
Na emigracji znaleźli się także najwybitniejsi ówcześni twórcy, wymienić należy tu:
- Adama Mickiewicza,
- Juliusza Słowackiego,
- Fryderyka Szopena,
- C.K. Norwida,
- M. Mochnackiego,
- J. Lelewela,
- J.B. Zaleskiego,
- S. Goszczyńskiego i innych.
Własnie środowisko Wielkiej Emigracji było świadkiem narodzin wybitnych dzieł polskiego romantyzmu, powstały wówczas:
- „Dziady” cz. III (1832) A. Mickiewicza,
- „Pan Tadeusz” (1834) A. |Mickiewicza,
- „Kordian” (1834 J. Słowackiego,
- „Fantazy” (1844) J. Słowackiego,
- „Nie-Boska komedia” (1835) Z. Krasińskiego.
F. Szopen stworzył swe najsłynniejsze kompozycje (m.in. As-dur, op.53)- (1842).