- Wiersz jest przykładem liryki opisowej.
- Składa się z czterech strof, każda liczy cztery wersy.
- Poszczególne strofy są rytmiczne, regularne z parzystymi rymami.
- Tematem jest spotkanie Boga i człowieka podczas Wielkanocy.
- Warto pamiętać, że Wielkanoc to najważniejsze święto w liturgii kościoła katolickiego.
- Obraz spotkania to wynik wyobraźni poety.
- W wierszu mamy kilka poetyckich obrazów (krajobraz polskiej wsi podczas wiosennego dnia, obraz Chrystusa zmartwychwstałego, piękne łowiczanki, spotkanie człowieka z Bogiem).
- Wiersz jest próbą poszukania wartości tego ważnego święta kościelnego.
- Stanowi zaprzeczenie komercjalizacji świąt.
- Ilustruje wielkość Chrystusa, jego wielką miłość i dobroć dola człowieka.
- Istotny jest końcowy dialog, z którego wynika, że Chrystus wciąż jest blisko, gotowy nieść pomoc, pocieszać poprzez swoją ofiarę śmierci na krzyżu.
- W wierszu poeta wykorzystał głównie epitety, dzięki którym zbudował opisy poetyckie, np. „droga wierzba”, „zielona łąka”, „”wąska struga”, wierzba sadzona”, wielkanocna chorągiewka”, „piękna zapaska” itd.
Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki,
Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze.
Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze,
A pod niebem wysoko śpiewają skowronki.
Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,
Droga, ktorą co święto szli ludzie ze śpiewką,
Idzie sobie Pan Jezus, wpółnagi i bosy
Z wielkanocną w przebitej dłoni choragiewką.
Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste,
Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska.
Poznała Zbawiciela z świętego obrazka,
Upadła na kolana i krzyknęła: „Chryste!”.
Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą,
A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem
I rzeknie: „Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą,
Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem.”