Historia potomków Noego pochodzi z Księgi Rodzaju (rozdział XI) Starego Testamentu, a dotyczy ludzi, którzy postanowili wybudować miasto i wieżę sięgającą do nieba, w krainie Szinear. Ta decyzja rozgniewała Boga, który postanowił budowniczym „pomieszać” języki, co uniemożliwiło im porozumiewanie się. To z kolei spowodowała, że budowla nie została ukończona, a cała grupa rozproszyła się po świecie.
Decyzja Boga wywołana została pychą ludzi, którzy chcieli dorównać Bogu, więc za karę muszą posługiwać się rozmaitymi językami. Z opowieścią tą jest związany związek frazeologiczny wieża Babel, który odnosi się do bałaganu, zamętu i bezładu i braku możliwości zbudowania czegoś wspólnie.
Od czasów starożytnych wieża symbolizuje wznoszenie się ponad przeciętność na poziomie duchowym, życiowym i społecznym. Wieża kończy się na siódmym poziomie, bo człowiek nigdy nie osiągnie siódmego wtajemniczenia, nie przełamie siódmej pieczęci, chociaż wiedziony pychą chciał tego dokonać, dorównać Bogu.
Warto wspomnieć, że na ten temat naukowcy mają bardzo zróżnicowane zdanie, jedna z teorii zakłada, że cała opowieść jest mitem i należy traktować ją w kategorii legend, inna zaś utożsamia wieżę Babel z zigguratami, budowlami sakralnymi Mezopotamii, które swą budową przypominają nieco piramidy.
Badania ostatnich lat mogą zupełnie zmienić te stanowiska, bowiem naukowcy wielkiej Brytanii badając tabliczkę przedstawiającą płaskorzeźbę z budowlą przypominającą wieżę (wcześniej jej badanie było niemożliwe, znajdowała się bowiem w rękach prywatnego kolekcjonera), odnalezioną na obszarze starożytnego Babilonu przed stu laty, wskazali że pochodzi prawdopodobnie z szóstego wieku przed Chrystusem i relacja jako żywo przypomina przekaz biblijny, co pozwala wnioskować, że budowla wzniesiona została w czasach króla Nabuchodonozora II (władcy starożytnego Babilonu, rządzącego w latach 605-562 p.n.e.).