Dramat Szekspira odznacza się nowatorską formą, którą cechuje:
- Naruszenie klasycznej zasady trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. Utwory Szekspira rozgrywają się w kilku przestrzeniach, akcja trwa nawet kilkanaście lat, a obok wątku głównego toczą się motywy poboczne.
- Złamanie zasady decorum, czyli zasady odpowiedniości stylów, która tragedii przypisywała styl wysoki, pełen powagi i patosu, a komedii styl niski, nacechowany niewyszukanym komizmem, a nawet rubasznością. Dramaturg łączy patos z komizmem, a niekiedy elementami farsy. Do akcji wprowadza też obok osób wysokiego stanu, przedstawicieli plebsu.
- Narusza wprowadzoną przez Sofoklesa zasadę występowania co najwyżej trzech aktorów w jednej scenie, komponuje obrazy zbiorowe.
- Nie unika przedstawiania scen krwawych, drastycznych, ukazuje je bezpośrednio, a nie opowiada o nich, jak w dziełach tragedii antycznej.
- Sprzeciwia się klasycznym wzorom konstruowania postaci. Bohaterowie Szekspira ulegają transformacjom, popadają w najbardziej skrajne stany emocjonalne, mają bogate życie psychiczne.
- Odznacza się dwuplanową kompozycją: obok płaszczyzny realistycznej zawiera również sferę fantastyki (postacie duchów, widm, upiorów, czarownic). W ten sposób świat dramatów Szekspira jest o wiele bardziej złożony, bogatszy o plan metafizyczny, o wiarę w rzeczy funkcjonujące poza porządkiem intelektu.
- Posługuje się językiem pełnym metafor i porównań, często czerpanych z mowy potocznej, łączy wypowiedzi rymowane z prozaicznymi dialogami, co służy ożywieniu narracji.