Literatura „okresu wojny” jest zjawiskiem dość specyficznym. Stała się w pewnym sensie swoistą kroniką losów człowieczych i specyficzną odmianą pisarstwa historycznego. Nazywana jest również literaturą kacetów czy epoki pieców. Istotą tej literatury jest bowiem autentyzm przedstawianych wydarzeń, nawet jeśli zostały poddane beletryzacji. Upamiętnienie i przestroga była zapewne pierwszą intencją literatury, ale nie ogranicza się ona jedynie do tych treści.
- Biblia (Stary i Nowy Testament).
- Mitologia.
- Homer, „Iliada”,
- Homer,”Odyseja”,
- Tukidydes z Aten, „Wojna peloponeska”,
- Juliusz Cezar, „Pamiętniki o wojnie domowej”,
- Juliusz Cezar, „Pamiętniki o wojnie z Gallami”,
- Tytus Liwiusz, „Od założenia miasta”,
- Józef Flawiusz, „Wojna żydowska”,
- Tacyt, „Dzieje” (Roczniki).
- Swetoniusz, „Żywoty cezarów”,
- Św. Augustyn, „O państwie bożym”,
- J. Bedier (oprac.), „Dzieje Tristana i Izolda”,
- „Pieśń i Rolandzie”,
- Gall Anonim, „Kronika polska”,
- Paweł Włodkowic, „Traktat o władzy papieża i cesarza w stosunku do pogan”,
- J. Długosz, „Roczniki czyli Kroniki sławego królestwa polskiego”,
- T. More, „Utopia”,
- Erazm z Rotterdamu, „Pochwała głupoty”,
- A. Frycz Modrzewski, „O poprawie Rzeczypospolitej”,
- J. Kochanowski, „Odprawa posłów greckich”,
- M. Sęp-Szarzyński, „O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem”,
- T. Tasso, „Jerozolima wyzwolona”,
- W. Szekspir, „Hamlet”,
- W. Szekspir, „Malbet”,
- W. szekspir, „Romeo i Julia”