Współczesna opera

Opera w klasycznej formie to widowisko oparte na popisach wokalnych solistów.
Wiek XX przyniósł pewne transformacje.
Współcześni kompozytorzy operowi zaproponowali publiczności dzieła inteligentne, pełne dramatyzmu i żarliwości.
Warto pamiętać, że za ojca dramatu muzycznego uważa się Ryszarda Wagnera.
Jego dzieła to wielkie widowiska z udziałem rozbudowanej orkiestry symfonicznej, której partie nie stanowią jedynie akompaniamentu, ale z akcją tworzą nierozerwalną całość.
Wszyscy kompozytorzy współczesnej muzyki operowej są kontynuatorami tradycji wagnerowskiej.

Benjamin Britten od najmłodszych lat przejawiał nieprzeciętny talent muzyczny.
Szybko zyskał sobie sławę wybitnego twórcy.
Uważa się, że wniósł wielki wkład w rozwój współczesnej opery.
W swych dziełach genialnie łączy elementy liryczne z dramatycznymi.

Claude Debussy (1862-1918) był ogromnie zafascynowany Wagnerem.
Pod jego wpływem stworzył oryginalny styl oparty na całotonowej skali lidycznej.
Stworzył jedynie jedną operę „Peleas i Melizanda” (1902).
Dzieło zostało oparte na sztuce pisarza symbolisty Maurice Maeterlincka.
Autor unikał bezpośredniego opisu rzeczywistości, dlatego kompozytor musiał to zrobić, dopowiedzieć to czego nie wskazały słowa.
Dzieło Debussy’ego uznaje się za doskonale współgrające z symbolistycznym charakterem libretta.

Leoš Janáček (1854-1928) czeski kompozytor, którego twórczość przepojona jest miłością do rodzinnych Moraw.
Do swych dzieł wprowadzał odgłosy przyrody.
Partie wokalne artyści wykonywali w miejscowej gwarze.
Uznano, że jego dzieła wnoszą powiew świeżości.
Pierwsza z jego oper „Jenufa” pochodzi z 1904 roku.

Wiek XX to działalność twórców, których dzieła naznaczone są polityką.
Przykładem jest Kurt Weill (1900-1950).
Współpracował z dramaturgiem Bertoldem Brechtem, tworząc wiele widowisk o charakterze satyrycznym.
Przykładem jest „Opera za trzy grosze” (1928), stanowiącej przykładem współczesnej opery żebraczej, wzbogaconej o dialogi i oddającej nastrój Berlina lat międzywojennych.