- Wiersz z gatunku liryki wyznania.
- Stanowi zapis zalotów mężczyzny do pięknej kobiety.
- Podmiot liryczny jest obserwatorem tych zabiegów.
- Wyznanie podmiotu jest bardzo osobiste, szczere.
- Adresatem jest kobieta, o której względy zabiega mężczyzna.
- Wiersz jest pełen trudnych emocji, cierpienia wynikającego z nieodwzajemnionej miłości.
- Występują środki artystyczne, m. in. epitety (np. „płomień łagodny”), metafory (np. „w piersi mej drży serce pełne lęku”) porównania (np. „blednę jak zwiędła, poszarzała trawa”).
Wydaje mi się samym bogom równy
mężczyzna, który siadł naprzeciw ciebie,
słowa twoje przyjmuje z zachwytem,
w oczarowaniu.
Słodkim uśmiechem budzisz w nim pragnienia,
lecz w piersi mej drży serce pełne lęku,
i gdy na ciebie patrzę, głosu z krtani
dobyć nie mogę,
zamiera słowo, dreszcz przenika ciało
albo je płomień łagodny ogarnia
ciemno mi w oczach, to znów słyszę w uszach
szum przejmujący.
Oblana potem, drżąca, zalękniona
blednę jak zwiędła, poszarzała trawa,
i już niewiele brak, abym za chwilę
padła zemdlona.
Ze wszystkim jednak trzeba się pogodzić.
(tłum. Janina Brzostowska)