„Zdążyć prze panem Bogie” to powieść reportażowa, pomnik dla ofiar ludobójstwa, oskarżenie totalitarnego systemu zła i zagłady.
W utworze formy narracji zmieniają się w zależności od przekazywanej treści:
- swobodna rozmowa, okupacyjne wspomnienia uczestnika, jednego z przywódców powstania żydowskiego z roku 1943 w getcie Warszawy,
- forma wywiadu ukierunkowanego, odpowiedzi rozbudowane wspomnieniami i refleksjami na zasadzie strumienia skojarzeń myślowych,
- relacje z powojennych spotkań z literatami, dziennikarzami, przedstawicielami partii politycznych, prostowanie nieścisłości o przebiegu ruchu oporu i uczestnikach powstania,
- opowiadanie (z użyciem czasu przeszłego) o doświadczeniach chirurgicznych Profesora (postać anonimowa) oraz zespołu lekarzy z kliniki: operacje partyzantów w czasie okupacji, trudne powojenne przeszczepy – ratowanie serca – życia ludzkiego,
- uporządkowanie materiału, chronologiczne podsumowanie zdarzeń, skrót reporterski, sprostowania, dopowiedzenia, zgodny z prawdą komentarz do zdarzeń, które wstrząsnęły światem, wydawały się nieprawdopodobne, przerastały ludzkie wyobrażenia o barbarzyństwie i okrucieństwie ludzi z cywilizowanego świata XX wieku, bez próby mitologizowania.